کد مطلب:29378 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113
بار خدایا! بارانی حاصلخیز، ترقّی زا، پهناور، گسترده و فراوان كه چارپایان را سیراب و [ تشنگی ] زمین آزمند را جبران كند، برایمان بباران. [ بار خدایا!] بارانی نصیبمان گردان كه از آن، دهان ها به آب افتد، آبْ انبارها پُر شود، چشمه ها جاری گردد، درخت ها سرسبز شود، قیمت ها در همه بازارها پایین آید، مردم و چارپایانْ جانی تازه گیرند، زراعتْ سرسبز گردد، شیر حیوان ها جاری گردد، و توانی بر توانمان افزوده شود. بار خدایا! سایه آن ابر را بر ما سَم قرار مده، و سرمایش را برایمان غیر قابل تحمّل مگردان، و زیانش را بر ما نازل مكن، و آب آن را برایمان شور مساز. بار خدایا! از بركات آسمان ها و زمین بر ما روزی فرما.[1]. 4405. امام علی علیه السلام - در طلب باران -:بار خدایا! ما از زیر خانه ها و چادرها و پس از ناله چارپایان و كودكان، به سوی تو آمدیم، دل بسته به رحمتت و امیدوار به نعمتت و بیمناك از عذاب و كیفرت. بار خدایا! با بارانت ما را سیراب كن و از ناامیدان قرارمان مده، به سال های قحطی هلاكمان مساز، و به خاطر آنچه كه نادانانمان انجام داده اند، ما را مگیر، ای مهربان ترینِ مهربانان! بار خدایا! ما به سوی تو آمده ایم تا از چیزی شكایت كنیم كه برای تو پوشیده نیست، به هنگامی كه سختی های طاقت سوز، ما را بیچاره ساخته اند، و قحطی های خشك، به ستوهمان آورده اند، و خواسته های سخت، ناتوانمان ساخته اند، و فتنه های دشوار، بیچاره مان كرده اند. بار خدایا! از تو می خواهیم كه نا امیدمان برنگردانی، و ما را ناخشنود از درگاهت مرانی، و بر پایه گناهانمان با ما برخورد نكنی، و ما را به كردارمان نسنجی. بار خدایا! باران و بركت و روزی و رحمتت را بر ما بگستران، و ما را از آبی سودمند، سیراب كننده و رویاننده گیاهان، سیراب كن؛ [ بارانی] كه با آن، آنچه از دست رفته، بروید و آنچه مُرده، زنده شود؛ نعمت های آن گسترده و میوه اش فزون باشد، زمین های هموار را سیراب كند و در دره ها سیلْ جاری سازد، و درختانْ برگ آرَند، و با آن، نرخ ها را پایین آری، كه همانا تو بر هر چیزی كه بخواهی، توانایی.[2]. 4406. امام علی علیه السلام - در دعا به هنگام طلب باران -:ای كمكْ كار و یاور ما بر دین و دنیایمان، با روزی ای كه بر ما می گسترانی! به ما حادثه بزرگی رسیده كه جز فرو فرستاننده آن، كسی نمی تواند آن را بگشاید. در گشودن آن برای بندگانت شتاب فرما؛ چرا كه تن ها در سراشیبی هلاكت قرار گرفته اند و هر گاه تن ها هلاك گردند، دین نیز نابود می شود. ای داور بندگان! ای كه زندگی شان را به پیمانه روزی هایشان نظم می بخشی! بین ما و روزی ات جدایی میفكن. ما بر كرامتت معترف شدیم. به گناه ما كسانی از بندگانت كه بی گناه اند، گرفتار آمده اند. به خاطر آنان كه شایسته اجابت دعا قرارشان داده ای، آن هنگام كه از تو درخواست می كنیم، بر ما رحم نما. ای مهربان! از آنچه در آسمان است، بازمان مدار، و رحمتت را بر ما بگستران، و لطفت را بر ما دوباره بازگردان، و سایه حمایتت را بر ما بیفكن، و با عذرپذیری ات به ما رو كن، و به بارانْ سیرابمان كن، و از ناامیدانْ قرارمان مده، و به قحطی هلاكمان مساز، و به كردار باطلكاران، ما را مگیر. ای پروردگار! ما را از عداوت در دین و سرزنش كافران باز دار. ای مالك سود و نصرت! اگر دعایمان را بپذیری، به خاطر گذشت و كَرَم تو و تكمیل اِنعام تو بر ماست، و اگر نپذیری، نه گناهی از جانب تو در حقّ ما، بلكه به خاطر جنایت ما بر خویشتن است. پیش از آن كه ما را برگردانی، بر ما ببخش، و با برآوردن نیاز، آزادمان ساز و بازِمان گردان، ای خدا![3]. 4407. امام علی علیه السلام - در دعایی كه بدان باران می طلبید -:بار خدایا! ما را به ابرهای رام، و نه ابرهای سركش، سیراب ساز[4]. [5]. 4408. امام علی علیه السلام - در طلب باران -:بار خدایا! كوه های ما تفتیده و زمین ما غبارآلود گشته است، چارپایانمان تشنه اند و در آغل های خود، آشفته، چون زن بچّه مرده، فریاد می كشند و از رفت و آمد به چراگاهشان و رفتن به آبشخورشان خسته اند. بار خدایا! بر ناله گوسفندان و فریاد ماده شتران، رحم كن. به آشفتگی شان در رفتنشان و زار زدنشان در آغل هایشان رحم كن. بار خدایا! به هنگامی به سویت بیرون شدیم كه قحطی بر ما روی آورده است و ابرهای باران زا با ما مخالفت ورزیده اند. تو امید دردمند و برآرنده حاجت درخواست كننده ای. به هنگامی كه مردمْ ناامید شده اند و ابرها بازداشته و چرندگان نابود گشته اند، تو را می خوانیم كه:به كردارمان، ما را مؤاخذه نفرما و به گناهانمان مگیر. رحمتت را با ابرهای پُر باران، بهار پُر آب و گیاهان شاداب، بر ما بگستران، با باران های درشتْ قطره ای كه مُرده را بدان زنده سازی و از دست رفته را بازگردانی. بار خدایا! به ما بارانی زنده كننده، سیرابگر، كامل و فراگیر، پاكیزه و بابركت، خوشگوار و پُرنعمت بباران كه گیاهش پُر رشد، شاخه هایش پُربار، و برگ هایش سرسبز باشد و به آن، بنده ناتوانت را توانمند سازی و سرزمین مُرده ات را زنده كنی. بار خدایا! بارانی بباران كه از آن، زمین های بلندمان گیاه برویانَد و در زمین هایش آبْ جاری شود و اطرافمان پُرنعمت گردد، میوه هایمان فراوان شود و چارپایانمان زنده مانند، دورْ دست هایمان بهره برَند و پیرامونیان ما از بركت های گسترده و بخشش های فراوانت كه خاصّ آفریده های فقیرت و جانوران وحشیِ رهاست، یاری جویند. و بر ما بارانی سیراب كننده ریزان و پیوسته فرود آور كه از هر قطره آن، قطره ای دیگر بجهَد؛ بارانی كه نه برق آن بی آب باشد و نه ابرش بی باران، با ابرهایی كه بی بادِ سرد باشند و بارانشان ریزان باشد تا گرفتاران به خشك سالی، از باریدن آن، گیاهان بسیار به دست آورند و به بركت آن، قحطی زدگانْ زنده شوند. تو همانی كه «پس از آن كه ناامید شوند، باران می فرستی»[6] و رحمتت را می گسترانی، و تو ولیّ ستوده ای.[7].
4404. امام باقرعلیه السلام:علی علیه السلام هرگاه درخواست باران می كرد، این دعا را می خواند: «بار خدایا! رحمتت را با باران پُر و ابر گسترده بر ما بگستران و بر بندگانت به رسیدن محصول، منّت نِه، و سرزمینت را با شكُفتن گُل ها زنده ساز، و فرشتگان بزرگوار فرستاده خویش را به آبیاری سودمند و همواره و شدید و پشت سرهم و سنگین و سریع، گواه گیر، تا آنچه را مُرده است، با آن، زنده سازی و آنچه را كه از دست برون شده، بازگردانی، و آنچه را كه در آینده خواهد آمد، برون سازی و به وسیله آن، روزی ها را برما گسترده گردانی؛ ابری انبوه، خوشگوار، مطبوع، انباشته و باشكوه كه بارانش زیانبار نباشد و برقش گیرا نشود.